“Hallo, ik ben Iris, mag ik eens iets vragen? Leuke profielfoto trouwens!”
Het bericht zat tussen mijn verzoeken op Instagram. Dat zijn berichten die je gestuurd worden door mensen waarmee je niet verbonden bent op dat platform. Die moeten je dan eerst toestemming vragen vooraleer ze met je kunnen chatten en die vraag zit dan ergens verstopt achter je berichten. Tot voor kort wist ik niet eens dat dat bestond maar toevallig stootte ik erop, omdat er een paar keer meldingen binnenkwamen zonder dat er berichten in mijn inbox te zien waren. Meestal zijn die verzoeken spam.
Maar goed, Iris dus, kende ik niet en ze had me dat bericht gestuurd. Ik was meteen achterdochtig door het complimentje. Niet dat ik vind dat ik er niet patent uitzie op mijn profielfoto, maar je wordt op sociale media wel vaker benaderd door fake profielen die je willen meelokken naar pornosites of je een aandeel van de erfenis van een Senegalese prins beloven. Eerst had je een spamfilter nodig om foute websites buiten te houden, later om foute e-mails te bannen en nu ook om fake profielen te mijden. Heel het internet is eigenlijk een soort zee waarin stropers hun netten uitgooien op zoek naar goedgelovigen.
Toch deed iets me twijfelen, want het bericht zag er echter uit dan de spam die je normaal zonder nadenken wegklikt. Ik keek even op haar profiel en zag dat het wel degelijk om een echt persoon scheen te gaan. De kans dat die zomaar willekeurige mensen aanspreekt leek me eerder klein. Toen zag ik dat ze woonde in de streek waar mijn ouders zijn opgegroeid. Misschien kende ze familie van me of was ze op zoek naar iemand met mijn naam en zocht ze daarom contact. Mijn achternaam komt zeer weinig voor, dus het zou best kunnen. Kom op, fluisterde de miniatuur engel versie van mezelf die op mijn schouder zat in mijn oor, wat geloof in de mensheid. Laat je niet cynisch maken door al die oplichters en fake profielen. Iemand kan best wel met goede bedoelingen een berichtje sturen naar iemand anders.
OK dan, hop, verzoek aanvaard. Ik antwoordde haar met een neutraal bedankje voor het compliment en vroeg haar wat ze dan precies wilde vragen.
Ze schreef:
“Dankje!! Ben jij bewust bezig met voeding of sport?”
En ik:
“Oh jee, jij wil mij iets verkopen…”
Voor ik het wist had ik dat getypt en verzonden. Het was mijn wat minder menslievend kantje dat zijn gelijk erin kwam wrijven. Zie je wel dat het geen oprechte vraag is zonder bijbedoelingen, ze wil je gewoon een fitnessabonnement of dieetvoeding aansmeren. Natuurlijk had hij gelijk deze keer. Maar ik voelde me toch een klein beetje schuldig. Ze antwoordde niet meer, vermoedelijk afgeschrikt door mijn laatste reactie. Ik had zomaar haar net kapot geknipt, juist nu ze dacht dat ze beet had. Hoeveel keer had ze het al niet moeten uitgooien vandaag? Had ik niet nog even moeten doorgaan met de poppenkast, antwoorden en het voorgeschreven verloop van de conversatie zich laten afwikkelen in alle voorspelbaarheid om dan uiteindelijk gewoon beleefd ‘nee dankjewel’ zeggen? Had ik nu niet de spreekwoordelijke deur bruutweg voor haar leurdersneus dichtgegooid?
Weet je, ik kan me voorstellen dat het zwaar kut is om zo je boterham te moeten verdienen. Onbekenden via Instagram stalken, leven van de povere commissie op die stapel onverkochte Herbalife proteïneshakes die in dozen op elkaar gestapeld je gang staan te blokkeren en die je elke keer wanneer je ’s nachts naar het toilet moet aanstaren met een beschuldigende blik, een soort monument van niet verkochte rommel, een spottend eerbetoon aan je eigen ontoereikendheid op het vlak van verkoopstalent, ook al sta je elke ochtend voor de spiegel nog zo je mantra te herhalen en denk je van “dit is de dag, vandaag is de dag”. En niet te vergeten, dat constant het deksel op de neus krijgen. Of te maken krijgen met mannen die alleen maar je berichten beantwoorden omdat ze denken dat je een of andere nymfomane bent en die meteen zonder verdere aanleiding obsceniteiten beginnen sturen. Heel af en toe heb je er dan toch eentje die vriendelijk is en geïnteresseerd en die luistert en zelfs zich laat overtuigen en wat koopt, maar diep vanbinnen weet jij dat dat alleen maar zo is omdat je toevallig iemand getroffen hebt die heel eenzaam is, verschrikkelijk eenzaam en wanhopig naar een vriendelijke stem om een babbeltje mee te slaan, of anders omdat het iemand is die een lichte verstandelijke beperking heeft, en het besef dat je net hen dan die brol aansmeert, de zwaksten van de zwaksten, doet je elke dag stilletjes een klein beetje meer doodgaan vanbinnen achter je gouden lifecoach plaque en je kleurrijke facebookplaatjes vol motivationele quotes.
Ik wacht nog een tijdje, maar ik krijg geen antwoord meer. Ze zal inderdaad afgeschrikt zijn door mijn directheid en die voor onvriendelijkheid hebben aanzien, want onvriendelijkheid is de andere kwaal van sociale media.
Ik kijk door het raam en zie hoe buiten een regenboog zich aftekent in de grijze wolken. Iris, in de Griekse mythologie is dat de naam van de godin van de regenboog. Zij is de dochter van Thaumas en Elektra en de regenboog verschijnt telkens wanneer zij een boodschap van de hemel naar de aarde brengt. Hoe bewust ben ik eigenlijk bezig met voeding en sport, vraag ik me opeens af. Het lijkt plots een meer diepzinnige vraag dan op het eerste gezicht gedacht. Ik drink mijn koffie en kijk uit het raam.
Philippe Diepvents 