Ergens in april 2001 schreef ik aan de universiteit een paper over de toen nog onbekende Osama Bin Laden. Op 11 september van dat jaar boorden er zich twee Boeings in de WTC-torens.
Plots stond mijn telefoon roodgloeiend. Kranten waren wanhopig op zoek naar iemand die achtergrond kon geven. Ik was toen 24 en jobstudent bij AXA. Het telefoontje duurde een uur, de collega’s luisterden verbijsterd mee.
De volgende dag stond ik in de krant, met foto en al. Onder de foto stond een quote, mijn naam en dan “terrorisme-expert”.
Ze hadden geprobeerd om me te laten zeggen dat Bin Laden over kernwapens beschikte. Ik zei: “Geen idee, maar dat lijkt me weinig waarschijnlijk.” De krant drukte: “Terrorisme-expert sluit niet uit dat Bin Laden kernwapens heeft.”
Die dag leerde ik drie lessen.
De eerste les was dat godsdienstgekken tot alles in staat zijn en dat de theoretische veilige afstand waarmee ik het fenomeen had bestudeerd slechts schijn was. Er staat geen muur tussen “naar de wereld kijken” en “in de wereld leven”. Ook al verstop je je achter een scherm.
De 2e les is dat er altijd mensen zullen zijn die er baat bij hebben om iets ergs erger te maken en dat wat er in de krant staat een constructie is uit iemands hoofd, een constructie die al dan niet op de realiteit lijkt. Mijn blind geloof in journalistiek kreeg een gezonde deuk.
De laatste les was dat het des mensen is om je in een hokje te steken met een label. Het is bijna onmogelijk om 2 dingen te zijn, ze willen dat je 1 ding bent. Je kan niet voorkomen dat anderen een label onder je naam plakken. Maar je kan er wel altijd hartelijk om blijven lachen.
Philippe Diepvents 