Een dag na de bloedige aanslagen in Parijs – maar nog maanden voor de aanslagen in Brussel – neem je een boek van de nog-te-lezen stapel. Je bent in een baldadige bui, opstandig, en anderzijds ook moreel uitgedroogd en dorstig naar wat nuance. De nieuwe van Salman Rushdie lijkt je een keuze die misschien tegemoet komt aan beide behoeften.
‘Twee jaar, acht maanden en achtentwintig nachten.’ Zo heet het boek. Wanneer je het openslaat zie je dit staan.
Boeken bieden het antwoord op alles.
Hoewel… Het is niet zo dat terreur minder erg is naarmate die verder van huis toeslaat, maar het teneergeslagen gevoel dat het je geeft, is toch onmiskenbaar sterker wanneer het gevaar dichterbij komt. Dichter in de buurt van je geliefden. Het roept dan persoonlijke vragen op, in plaats van alleen wereldverbeteringsvraagstukken. Bijvoorbeeld: Wat is het nut nog van schrijvers in de toekomst die we tegemoet gaan? Gesteld dat de sombere maar voorbijgaande gedachten van momenten als deze bewaarheid zouden worden. Wat baten dan druppels inkt temidden bloed en bommen?
In de vertelsels van Duizend-en-een-nacht, de inspiratiebron voor het boek dat je in je handen hebt, verzint Sheherazade elke nacht een verhaal om een gruwelijk noodlot af te wenden. Ze doet dit zowel voor haarzelf als voor alle andere bruiden die na haar ten prooi zouden vallen aan de waanzinnige sultan die haar heeft gehuwd. Uiteindelijk loopt het goed af en ze slaagt erin om de sultan zo lang in de roes van haar verbeelding te houden, dat de tijd zijn bloeddorst heelt en het gevaar weer verdwijnt. Met haar verzinsels, redt het meisje de wereld.
Misschien ligt het nut van schrijvers dan wel in de hoop die zij bieden. Hoop dat er zich ergens onder hen een nieuwe Sheherazade bevindt, iemand die blijft verzinnen en vertellen tot het kwade bezworen is. De wereld heeft er alleszins nood aan.
Philippe Diepvents 